Mensen denken graag in hokjes. Een hokje is als een huis. Het geeft veiligheid, denken we. Een huis kan net zo goed instorten. Nu moet ik toch weer de Twin Towers als voorbeeld nemen. Ook deze waren niet bestand tegen de zwaarste klappen die het westen in jaren niet was gewend. Toch wilde ik altijd graag in een hokje leven. Als kind al. Ik wist alleen niet welk hokje, het donkere of het blanke hokje.
Ik ben donker in een blanke en donkere wereld. De ene keer was ik de enige bruin gekleurde in een blank gezelschap, de andere keer voelde ik me blank in een donker gezelschap. De Indische kant van de familie wilde dolgraag dit kleine Indonesische meisje wijzen op haar biologische roots. Nu moet ik zeggen, zelfs als jong meisje van vijf voelde ik mij al genoodzaakt te integreren in Nederland. Zo weigerde ik donkere pop aan te nemen van mijn Indische oma. Wat dachten ze wel niet. Ik leef in Nederland, geef mij dus een blanke pop. Net als alle andere kinderen in mijn klas. Een blanke pop geen donkere. Zo jong en klein als ik was besefte ik goed dat ik alleen kon overleven door mij blank te gedragen.
Met als gevolg dat ik niet meer wist hoe donker te zijn. Al mijn vriendinnen zijn blank. Mijn vriend is blank. Ik gedraag mij zelfs zo blank dat de blanken niet eens meer door hebben dat ik eigenlijk allochtoon ben. Hoewel mijn uiterlijk toch echt heel donker is. Althans mijn haar, zelfs mijn donkere Indonesische huid is met de jaren lichter geworden.
Is dit de bedoeling van integratie? Ik vraag me af of Wilders trots op mij zou zijn. Het liefst wil ik naar hem toe stappen en laten zien wat een goed voorbeeld ik wel niet ben. Net als al die andere goed Nederlands sprekende donker harige medelanders. Net als al die andere hard studerende, hard werkende allochtonen. Want werkers zijn er echt wel. Die heb ik met regelmaat ontmoet. Hardwerkende, goed Nederlands sprekende, ijverige allochtonen.
Daar ben ik er dus een van. Met als gevolg dat ik niet meer bij mijn biologische roots kan. De drang om naar Indonesië te gaan is er niet. De drang om Indonesisch te koken is er niet. De drang om mijn huis vol te hebben met visite zoals Indonesiërs graag doen, is er niet. In plaats daarvan werk ik hard, ben ik zelfstandig, en houd ik van snelle gerechten. Ben ik nu Nederlands of niet? Blijkbaar hoor ik in het blanke hokje. Maar als ik daar in sta, zie ik dat ik daar niet hoor. Als ik echter in het donkere hokje sta, dan is dat het ook niet.
Sinds deze maand probeer ik dus het multiculturele hokje en daar voel ik mij wel thuis. Niet wit, niet zwart, maar alle kleuren van de wereld.
Lees ook:“N-woord” maakt Rihanna boos
Lees ook:Trots op je eigen cultuur
Lees ook:Ben ik Turkse of Nederlandse?
Lees ook:De dag dat ik een wereldburger werd
Lees ook:Na de bounty nu ook de banaan.