Vandaag is het 11 september en tien jaar geleden dat de wereld niet alleen stil stond, maar ook veranderde. Ik weet nog waar ik was, wat ik deed en wat ik dacht. In dat jaar zat ik in mijn tweede studiejaar Journalistiek. Dat hele jaar bestond uit de naschokken van de aanslagen op de Twin Towers. Die naschokken kwamen met de woorden als allochtonen, buitenlanders, tolerantie en de multiculturele samenleving.
De scheiding wij en zij
Tolerantie in Nederland mocht niet meer bestaan. Nog nooit werden de woorden ‘allochtonen’ en ‘buitenlanders’ zo vaak heftig bediscussieerd. Zelf ben ik afkomstig uit Indonesie. Ik heb geen Hollands uiterlijk. Wanneer er een scheiding gemaakt wordt in Nederland tussen de ‘Nederlanders’ en de ‘allochtonen’. Dan word ik gestuurd naar de laatste groep. En daar heb ik geen problemen mee, want ik ben niet-Nederlands. Ook al spreek ik de Nederlandse taal goed, ook al voel ik me veilig in dit land, ook betaal ik mee aan belastingen en premies en ook al heb ik maar een welteverstaan Nederlands paspoort. Nee wanneer het zwart-wit bekeken wordt, dan ben ik nog steeds geen Nederlandse. Want ik heb zwart haar, een donkere huid, een kleine bouw en donkere ogen.
Een multi-achtergrond
Mijn oorsprong ligt zelfs in Indonesië, ook wel het grootste Islamitische land in Nederland genoemd. Of ik ook Islamitisch ben? Ik heb geen idee. Ik ben geadopteerd door een Nederlandse moeder en een Nederlands-Indische vader. Een complexe achtergrond dus. Soms grap ik zelfs dat ik een grotere allochtoon ben dan de meeste allochtonen die in Nederland wonen, met mijn eigen vol-Indonesische achtergrond en mijn Nederlands-Indische vader. En volgens de adoptiepapieren uit Indonesië was mijn biologische moeder zelfs, jawel, Islamitisch. Of dit werkelijk de waarheid is, dat moet ik in het midden laten.
Een erkende wereldburger
Toch zal ik niet ontkennen dat ik een allochtoon of een buitenlandse ben. Mensen zien toch enkel de buitenkant bij mij. Mensen letten en oordelen het snelst op de buitenkant. Ik ben klein, maar hetgeen wat bij mij het meeste opvalt is mijn zwarte haar. Daardoor ben ik overduidelijk geen Nederlandse, ik ben geen Indonesische. Na het lezen over de ‘Afropolitans’ ben ik erover uit wat ik ben. Ik ben een wereldburger.
De wereld bestaat namelijk niet alleen uit Nederland, of Amerika, of het Westen. De wereld is zoveel groter. De wereld zelf is multicultureel. Helaas met alle conflicten en pijn dat er mee gepaard gaat. Vandaag moeten we niet stil staan bij wat tien jaar geleden zoveel pijn deed. We moeten geen haat zaaien. De manier waarop Noorwegen omging met de grote ramp een paar maanden geleden, daar kunnen we een voorbeeld aan nemen. Maar dan op wereldniveau. Want wereldburgers zijn we allemaal, ook als je geen zwart haar hebt.
Lees ook:Ik houd van kleur
Lees ook:Waarom ben jij een wereldburger?
Lees ook:“Komt een Turkse oma bij de dokter”
Lees ook:Black Hair advies in Aboriginal Art Museum Utrecht
Lees ook:Waarom spreekt jou moeder geen Nederlands?