Michael Tjoen-a-Choi heeft Surinaamse roots en wil kinderen met zijn boeken iets leren over Suriname. Opmerkelijk, want zelf is hij nog nooit in het land van zijn voorouders geweest. Hij moet het dan ook vooral hebben van de verhalen die hij van zijn ouders en andere familieleden hoorde. En dat waren er niet zoveel. “Ik ben best Nederlands opgevoed.” Hij besloot dat zijn verhalen niet over de giraf of de spin zouden gaan; daar waren al genoeg boeken over. Tjoen-a-Choi kiest voor andere dieren die in het oerwoud leven. Lees hier het hele artikel bij de wereldomroep.
Ik kan het me zo moeilijk voorstellen dat je nieuwsgierig bent naar het land waar je ouders vandaan komen, maar er toch niet naartoe gaat. Misschien wil hij het beeld dat hij van Suriname heeft niet verstoren?
Lees ook:Van Halil Gür tot Hafid Bouazza: hoe migrantenliteratuur emancipeerde.
Lees ook:Damaru wil Nederland veroveren.
Lees ook:‘Parel van de Bijlmer’ herdacht.
Lees ook:Multiculti-succes: de allochtone gastmoeder.
Lees ook:Multiculti verschillen in omgaan met bedplassen.