Eerder vertelde ik over mijn dilemma tussen het donkere en het blanke hokje. De plek waar ik thuis hoor in een multiculturele samenleving. Zojuist zag ik een documentaire over Troostmeisjes. Een documentaire waarin oude Indonesische dames geïnterviewd werden over hun tijd als Troostmeisje. Anders dan de naam doet denken was hun functie alles behalve een troost, voor hun. Ze werden seksueel uitgebuit in het voornamelijk Nederlands-Indië aan de Japanners. In deze documentaire vertelden ze dapper hun verhaal. Aan het einde van de documentaire voelde ik mij ineens trots.
Uit ervaring weet ik dat het niets voor Indonesiërs is om verhalen uit het verleden te vertellen. Dat is hun cultuur. Ze gaan door met leven. Werken hard, kijken alleen in het hier en nu, zo nu en dan kijken ze vooruit. In deze documentaire zag je oude dames, met gerimpelde gezichten, slechte gebitten en grijze haren. Uit hun mond kwamen verdrietige woorden los. Woorden uit hun verleden die een beeld gaven uit de geschiedenis van Indonesië. Verborgen woorden, verborgen verhalen met schaamte, verdriet en vernedering. Deze dames waren zo oud, dat ze niets anders konden dan praten over vroeger. Een dame verwoordde het zelfs: ‘Ik kan niet anders dan praten over die tijd’.
En uiteindelijk zag ik inspirerende vrouwen uit de cultuur waar ik vandaan kom. Ja ze waren oud en gerimpeld, er ontbraken wat tanden en ze waren mager. Maar ze leefden nog. In hun ogen zag je verdriet, maar ook liefde. Ze gingen door met leven, hoe pijnlijk de bagage ook is dat ze met zich meedragen.
Aan het eind van de documentaire zong een vrouw een Indonesisch liedje. Ik ben opgegroeid met Indonesisch eten, de Pasar Malam en de Indonesische gastvrijheid. Indonesische geuren en kleuren zijn mij bekend, maar konden mij niet bereiken. Via deze vrouwen heeft Indonesië mij eindelijk bereikt. Door hem durf ik zo nu en dan te staan in het donker gekleurde hokje. Voor eventjes. Dan zing ik dat ene liedje. Door dat liedje ben ik trots multicultureel te zijn.
Multiculturaliteit opent grenzen, je gedachten en je gevoel voor alle culturen. Daarom kon dit lied mij bereiken en is mijn Indonesische hokje weer wat gevuld.
Lees ook:Ik houd van kleur
Lees ook:Andy Tielman, die naam ken ik…
Lees ook:De charme van Indonesië blijft
Lees ook:Nationale herdenking militairen Nederlands-Indië
Lees ook:Zoeken naar je bestaan